ΔΕΥΤΕΡΑ ΒΡΑΔΥ

Γράφει ο Σ. Π.


Μεσάνυχτα στην πόλη, Δευτέρα βράδυ, βγαίνω να κάνω μια βόλτα, να δω κόσμο, να επικοινωνήσω, να αφήσω τον κόσμο μου στη άκρη και να δω, να ακούσω, να μπω σε οποιοδήποτε κόσμο κάποιου άγνωστου….μα είναι η ώρα που ξυπνάνε τα φαντάσματα και από καιρό τώρα τα φαντάσματα δεν επικοινωνούν ούτε και με τους φαντασιόπληκτους, βαρέθηκαν ,κουράστηκαν, δε νιώθουν. Με λίγα χρήματα, με μετρημένα τα ποτά και τσιγάρα, γυρίζω στα Μπαρ-Καφέ. Τη καλύτερο ψάχνω δεν ξέρω. «Μάθε» μου είχες πει «Θα είναι καλύτερα για `σενα». Νύχτα Δευτέρας, ξέμεινες μονάχος στην άκρη του μπαρ, χωρίς ιδέες και σκέψεις, δίχως κάποια μελωδία, κάποια αρμονία, στο κορμί στον τρόπο που ζεις. Και οι λίγοι που ξέμειναν μαζί σου, σε λίγο θα θυμηθούν ότι είναι αργά και θα πρέπει να φύγουν. Αφού κοιτάξουν έξω και δουν ερημιά, τα μαγαζιά κλειστά τα φώτα σβηστά και το ποτήρι τους άδειο, λέει το τραγούδι…..
Νύχτα Δευτέρας, άραγε τη να γίνετε πάνω στη Γη ετούτη την ώρα, μακριά απ την πόλη;. Άραγε θα υπάρχει κάποιος που να σκέφτεται το ίδιο, σε ένα ξεχασμένο μπαρ κάποιας μεγαλούπολης;. Να σκέφτεται ότι, είναι μόνος, ότι μεγάλωσε απότομα όπως κι αυτοί που είναι γύρω του, ότι δεν έχει λεφτά, αλλά και με αυτά που έχει μόνο μιζέρια αγοράζει;. Ότι αύριο θα είναι αργά;. Ότι κάποτε ερωτεύτηκε το “φως” και τώρα ζει μες στα σκοτάδια;, τα δουλεμένα σκοτάδια, εκείνα που του τα σέρβιραν, αυτοί που δεν χάνουν τις ώρες τους σε μπαρ, ούτε αναλύουν την αίσθηση που τους βγαίνει τέτοιες νύχτες. Ποιοι να ναι όμως;….ποιος να ξέρει…. Ξημερώνει, δεν μέθυσα απόψε, δεν βρήκα κανέναν που να θέλει να με γνωρίσει, όπως και χρόνια τώρα. Άδειο ποτήρι τ΄ όνειρο και γω στον πάτο, τι να φταίει….; «Μάθε» μου είχες πει «Θα είναι καλύτερα για `σενα».