"Αγαπητό Επτά,
Διάβασα τις προάλλες τη συνέντευξη του τραγουδιστή Μιχάλη Χατζηγιάννη
και ανατρίχιασα. Ξαφνικά ένα νεαρό παιδί, εκφράζοντας τη φθήνια, την
αγραμματοσύνη και το θράσος της εποχής, βγαίνει ύστερα από δύο - τρεις
επιτυχημένες σεζόν σαν φουσκωμένο κοκοράκι και επαίρεται ασύστολα. Θύμα
των μέσων που τον ανέδειξαν και τον παρέσυραν και επικίνδυνο παράδειγμα
για όλα τα νέα παιδιά που τον θαυμάζουν και τον παρακολουθούν.
Και τι δεν είπε το παιδί: "Δεν έχω ανάγκη κανέναν", δεν με βοήθησε
κανείς, "τα κάνω όλα μόνος μου", "δε με ενδιαφέρει τίποτα" κ.λ.π. Και σαν
να μην έφταναν αυτά, πατάει και την πεπονόφλουδα του έμπειρου
δημοσιογράφου περί "ανυπόταχτων οπαδών του εντέχνου" που απέρριψαν το
Μιχάλη και τρελαίνεται ο Μιχάλης και υπογράφει με τη βαριά θανατική του καταδίκη του μίζερου και δυσνόητου "έντεχνου τραγουδιού" και συνεχίζει
την ξέφρενη πορεία του προς τη δόξα της "σκεπτόμενης ποπ" Καινούργιο
είδος αυτό. Δική του ανακάλυψη.
Επειδή όλο αυτό το "κόλπο" είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό και εντελώς
επικίνδυνο, μπαίνω στον κόπο να τον ρωτήσω:
Ξέρεις που βρίσκεσαι Μιχάλη; Ξέρεις για τι πράγματα μιλάς ακριßώς;
Ξέρεις ποιοι χύσανε ιδρώτα και αίμα 20 χρόνια τώρα, για να
δημιουργήσουν από το τίποτα αυτό το τεράστιο συναυλιακό κοινό που γεμίζει
τα καλοκαιρινά γήπεδα και θέατρα;
Ξέρεις πάνω στις πλάτες ποιων πας τα καλοκαίρια και παριστάνεις
τον κούκλο και θησαυρίζεις;
Θα σου το πω εγώ, για να το μάθουν και οι υπόλοιποι του στιλ σου, αλλά κι
αυτοί που εκτρέφονται μαζικά στα ορνιθοτροφεία των reality shows και είναι
έτοιμοι να βγουν και να διαστρέψουν τα μυαλά των πιτσιρικάδων:
Οι "έντεχνοι" και το "έντεχνο" που με τέτοιο θράσος βγαίνεις και φτύνεις,
αυτοί οι ίδιοι είναι που άνοιξαν το δρόμο της συναυλίας και των μεγάλων
ακροατηρίων. Αυτοί υπερασπίζονται εδώ και είκοσι τόσα χρόνια το ελληνικό
τραγούδι και την αξιοπρέπεια του δημιουργού, αν αυτά σου λένε κάτι.
Σε τι σε πείραξε εσένα άραγε το "έντεχνο" (όπως το ονομάζουν οι διάφοροι
αγράμματοι); Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να το αποκαλείς μαγαζί" και
"αντιπροσωπεία"; Μήπως το μπέρδεψες με τα μαγαζιά που δουλεύεις;
Δεν έχω τίποτα μαζί σου προσωπικά, όμως, κάποιος πρέπει να σου πει, ότι,
θέλεις δε θέλεις, είσαι παράδειγμα για πολλούς πιτσιρικάδες, οπότε πρέπει
να σκέφτεσαι πριν να μιλήσεις.
Παρεπιπτόντως, μήπως θυμάσαι μια συναυλία που δώσαμε με τον Χάρη στη Λευκωσία το 1996; Τη διοργάνωσε ο Προσφυγικός σύλλογος ΠΑΕΚ Κερύνεια και μάζεψε γύρω στις 10.000 άτομα. Πριν από μας τραγούδησες εσύ. Ένα παιδάκι
17 ετών, σεμνό και μαζεμένο, με υπέροχη φωνή, ντυμένο και κουρεμένο κατ' εικόνα και ομοίωση του Γ. Νταλάρα. Κάποιος ήρθε μ' ένα δίσκο demo και
παρακάλεσε να τον ακούσουμε και να βοηθήσουμε αν μπορούμε το
Μιχάλη. Είσαι σίγουρος ότι δεν είχες, ούτε έχεις ανάγκη από κανέναν και ότι τα ξέρεις
όλα; Και τότε, το βραβείο για την κατηγορία "έντεχνο τραγούδι" γιατί το
παρέλαβες στα Αρίων, αφού η "αντιπροσωπεία έκλεισε"; Επειδή σου άρεσε το νάιλον αγαλματάκι;
Aκουσε λοιπόν φιλαράκο δυο πράγματα και τελειώνω:
Πρώτον, μη μιλάς πολύ και απλώς τραγούδα με την όμορφη φωνή σου
τα παιδικά σου τραγουδάκια. Είναι αναμφισβήτητα γλυκύτατα και χρήσιμα.
Αλλιώς τι θα χόρευε η επτάχρονη κόρη μου στα πάρτι με τις φίλες της;
Δεύτερο και σπουδαιότερο: Ξεκαβάλησε το καλάμι, γιατί αν φυσήξει
κανένας αέρας και το γυρίσει από οριζοντίως, κάθετα, θα έχεις σοβαρό
πρόβλημα. Έχεις πολύ δρόμο και πολλή δουλειά ακόμα μπροστά σου. "Ήσουνα μικρός για τέτοια ανοίγατα". Μάθε να σέβεσαι την πνευματική ζωή του τόπου που σε φιλοξενεί και σου δίνει ψωμί να φας. Τώρα μίσησε με ελεύθερα ή
κάτσε και σκέψου."
Πάνος Κατσιμίχας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου